Co dała MI diagnoza zaburzenia SI u mojego dziecka

Niewspółmierna reakcja na bodźce, nadwrażliwość, niechęć do nauki nowych rzeczy, szybka męczliwość, niechęć do nowych posiłków, nadmierna ruchliwość, zaburzone napięcie mięśniowe, ciągłe siniaki, opóźnienie mowy, problem z rzucaniem, łapaniem, słaba orientacja, problemy z koncentracją, niska samoocena. To tylko kilka przykładów jakimi raczą nas zaburzenia SI. Ale co MI dała diagnoza zaburzenia SI u mojego dziecka?

Integracja sensoryczna jest procesem zachodzący w mózgu, polega na przetwarzaniu informacji odbieranych przez nasze zmysły z ciała i otoczenia, tak aby wykorzystać je w codziennym życiu. Wszelkie nieprawidłowości tego procesu nazywamy zaburzeniami integracji sensorycznej (więcej o zaburzeniach SI pisałam TU).  Dzieci z zaburzeniami SI wymagają pomocy specjalisty – terapii integracji sensorycznej.

 Diagnoza zaburzenia SI 

Do gabinetu integracji sensorycznej trafiłam kilka lat temu. Mimo że broniłam się przed myślą, że z moim dzieckiem jest „coś nie tak”, czułam, że musze się dowiedzieć. Starszak zawsze był „trudnym” dzieckiem pod niemal każdym aspektem. Przez moją głowę przemykało setki myśli, zastanawiałam się co jest ze mną nie tak, że nie mogę ogarnąć syna. Co jest z nim nie tak, że tak nam ciężko razem.

To moje wina! Jestem najgorszą matką świata.

Obwiniałam siebie, dręczyłam się myślami, że może nie powinnam być matką skoro sobie nie radzę. Poczucie winy rosło każdego dnia, bo każdego dnia byłam bardziej zmęczona i samotna. Błędne koło kręciło się z niebezpieczną prędkością. Każde wyjście kończyło się awanturą, każda wycieczka była walką nerwów, każdy posiłek przyprawiał mnie o ból głowy. Dlaczego?

Bo absolutnie każda nawet najprostsza czynność dnia codziennego była okupiona walką. Mycie zębów, śniadanie, ubranie się, wyjście do sklepu, spacer w parku, znienawidzony obiad, nie mówiąc już o obcinaniu paznokci, fryzjerze, zakupach w centrum handlowym, podróży samochodem, czy po prostu byciu w nowym miejscu i zmianie rytuału.

Każda niemal czynność kończyła się złością, krzykiem,  płaczem. Czasami moim, czasami Starszaka, niekiedy wspólnym. On był gdzieś w swoim świecie, ja nie mogłam pojąć dlaczego tak się zachowuje. Frustracja, złość, bezsilność. Nie rozumiałam tego. Chciałam być dobrym rodzicem a po prostu nie wychodziło mi to. I byłam przekonana, że to nigdy się nie zmieni, a nasze relacje… nie będzie relacji, zaufania, szczerości. Miałam dość.

Gdy pojawiło się młodsze rodzeństwo Starszaka coraz częściej dostrzegałam różnicę pomiędzy nim a maluchami. To jak spał, jak trudno wchodził w nowe sytuacje, jak bardzo przywiązywał się do codziennych rytuałów, jak nie lubił nowości, i jak bardzo gwałtownie manifestował swoje nastroje.

Mimo że non stop słyszałam, że takie dzieci są, że tacy chłopcy są, że mówią później, że ciągle się wywracają, że musze do tego przywyknąć – nie dawało mi to spokoju. Któregoś pewnego dnia zdecydowałam się na diagnozę w gabinecie integracji sensorycznej. Po kilku spotkaniach terapeutka nie miała wątpliwości.

Przeżyłam szok. W głowie wirowało tysiące myśli. Nigdy się z tym wcześniej nie spotkałam.

Omawiając diagnozę czułam się jak najgorsza matka świata! Przypomniały mi się te wszystkie historie, gdy traciłam cierpliwość i krzyczałam… gdy oczekiwałam czegoś, czego On nie był w stanie zrobić, gdy narażałam Go na stres i dyskomfort…

Jestem spokojniejsza, dajemy sobie przestrzeń, wiem co pomaga

Oczekiwanie od dzieciaka z nadwrażliwością na dźwięki wejścia do centrum handlowego i „odpowiedniego” zachowania nie ma szans na powodzenie, oczekiwanie od dzieciaka z nadpobudliwością ruchową że „usiedzi” przy stole nie ma szans na powodzenie, oczekiwanie od dzieciaka koncentracji, orientacji, opanowania i radzenia sobie z przebodźcowaniem… nie ma szans na powodzenie.

Dziś już to wiem. Nauczyliśmy się funkcjonować tak, żeby było nam łatwiej. Od lat jesteśmy w terapii. Pewne rzeczy się poprawiły inne nie, jeszcze inne doszły 🙁 Nadal nie mam 100% skuteczności. Nadal zdarzają się nam sytuacje, których nie jestem w stanie ani przewidzieć, ani nad nimi zapanować. Czasami nie ma idealnego rozwiązania. Nadal popełniam błędy. Nadal się uczę.

Jestem dziś jednak o wiele mądrzejsza. Wiem z czego wynikają pewne zachowania, mogę przypuszczać jak rozwinie się sytuacja, wiem czego unikać, a na co mogę pozwolić.

Przede wszystkim wiem, że nie jestem najgorszą matką na świecie, wiem, że zachowanie Starszaka to nie wina moich błędów wychowawczych. Nie doszukuje się „co znowu spieprzyłam”, daje sobie czas na uspokojenie emocji, na dostosowanie się, na przyzwyczajenie do nowego. Nie oczekuje tego, co już potrafią dzieci znajomych, nie stawiam warunków, nie strofuje, nie naciskam.

Dzięki temu jesteśmy spokojniejsi, mamy większą przestrzeń na błędy. Diagnoza nie sprawiła ze mnie lepszego rodzica przez sam kawałek papieru. Kształtuje mnie jako lepszego rodzica, bo wiem gdzie szukać pomocy, wiedzy, rozwiązań. Nie tłumaczę wszystkiego zaburzeniami, ale też nie oczekuje rzeczy, które są poza Jego możliwościami.

Jeśli czujesz, że coś z dzieckiem jest „nie tak“ – idź do specjalisty. Możliwe są dwie opcje: albo dziecko ma zaburzenia i specjaliści pomogą wam uporać się z problemami, albo okaże się, że z twoim dzieckiem wszystko jest ok, więc problemu nie ma.

Decyzja o diagnozie była jedną z najlepszych podjętych decyzji – wiem, że pomogła mojemu dziecku, mi i całej naszej rodzinie.

PS. Jeśli jesteś rodzicem dziecka z zaburzeniami SI zapraszam Cię do mojej grupy na FB Zaburzenia integracji sensorycznej oczami rodzica – to grupa, na której wymieniamy się spostrzeżeniami, informacjami, patentami ale i otrzymujemy wsparcie od innych rodziców.

Jeśli chcesz poczytać więcej o zaburzeniach integracji sensorycznej, zajrzyj:

Nie oceniajcie nas! Zaburzenia integracji sensorycznej oczami rodzica #4

Jak rozpoznać zaburzenia integracji sensorycznej. Zaburzenia SI oczami rodzica #2

Od przeczucia do diagnozy. Zaburzenia integracji sensorycznej oczami rodzica #1

Jak wspierać terapię integracji sensorycznej w domu? Zaburzenia SI oczami rodzica #7